Biuro dzieci znalezionych

Tata Janka wyjechał, a on nie chce martwić mamy chłopakami z podwórka, którzy się na niego uwzięli.

Michał lubi śpiewać i tańczyć, na urodziny zaprosił same dziewczyny – jego rodzice tego nie akceptują.

Ewa padła ofiarą przykrych żartów koleżanki z klasy i teraz boi się wrócić do szkoły.

Te historie zdarzyły się naprawdę. Są smutne i radosne, takie, jakie jest życie.

Rozejrzyj się, może blisko ciebie jest ktoś, kto potrzebuje trochę ciepła? Podaj mu swoją dłoń. 

Może Wam się wydać niewiarygodne, ale historie opisane w tej książce wydarzyły się naprawdę! Choć zmieniłem imiona niektórych bohaterów, pewne fakty z ich życia schowałem do kąta, a inne oświetliłem reflektorem, opisałem prawdziwe postaci i prawdziwe zdarzenia.

 Autor

„Biuro dzieci znalezionych” to nie jest zbiór opowiadań o dzieciach, które zaginęły, ale potem je ktoś odnalazł. To nie są historie, w których pani w supermarkecie ogłaszałaby przez megafon, że „mała Agatka szuka mamusi”. Są trochę bardziej skomplikowane, trudniejsze. W tych historiach tym, co ginie jest na przykład poczucie przynależności do grupy koleżanek i kolegów, czasem wiara w to, że ma się wartość jako osoba. Czasem ginie świadomość, że ma się na świat wpływ. Autor przygląda się konkretnym historiom, które – co bardzo ważne – wydarzyły się naprawdę. I, co jeszcze ważniejsze, w różnych wariantach, wciąż się dookoła nas wydarzają. „Biuro dzieci znalezionych” to nie jest książka o gubieniu, ale raczej o odnajdowaniu: sensu, radości, przyjaźni, akceptacji, miłości. A najważniejsze jest to, że to książka o wrażliwości i o tym, że czasem bardzo drobnym gestem, możemy komuś bardzo pomóc, więc czemu nie mielibyśmy spróbować?

z recenzji jurorów Literackiej Podróży Hestii

Gdyby te opowieści byty fikcyjne, to może niepokój o dalsze losy dzieci byłby mniejszy, ale autor zapowiada, że wszystko zdarzyło się naprawdę. A wiadomo, że w życiu nie wszystkie historie podążają według książkowego czy filmowego scenariusza z zaplanowanym happy endem. Tymczasem Grabowski w każdym rozdziale gładko prowadzi czytelnika przez najbardziej reprezentatywną dla danego dziecka przygodę, podczas której przełamane zostają lody. (…) Nawet po najbardziej dramatycznym opowiadaniu, zamieszczonym na końcu zbioru, autor zapewnia czytelników o pozytywnym zakończeniu.

Wszystko to sprawia, że Biuro dzieci znalezionych jest lekturą poruszającą, a zarazem bardzo krzepiącą.

Twórca recenzowanej książki kreśli sylwetki swoich młodych bohaterów, „dzieci znalezionych”, z wielkim wyczuciem, czułością i wyrozumiałością. Wystarczy kilka zdań, żeby miękko wylądować w środku trudnej historii i z napięciem śledzić jej rozwój aż do ostatniej kropki. Taka książka to swoisty podręcznik do nauki empatii.

fragment recenzji Jolanty Kossakowskiej, „Nowe Książki”