Panna Foch

Żegnaj, Warszawo, odtąd będę wygnańcem na koszmarnej prowincji!!! – myśli nastoletnia Pola, której rodzice odbierają dawny, cudowny blask wielkiego miasta, aby osiąść w małej wiosce. O zgrozo, widzą w tym wielkie szczęście!

Jest w tym pewien sens, ale o tym Pola przekona się, gdy da szansę innym i przeskoczy własne ego. Ile ważnych spraw i ludzi można zgubić, gdy się jest ślepym i głuchym na wszystko? Nawet na prowincji doświadczyć można prawdziwej przyjaźni, byle tylko nie za często strzelać focha. Pola potrzebuje czasu, aby powiedzonko „u nas, w Warszawie” zamienić na „u nas, w Wiśniowej Górze”. Ale z nową ekipą przyjaciół i zabawnym rodzeństwem musi się udać!

„Panna Foch” to po prostu mądra lektura, niosąca nadzieję, rozpędzająca obawy i lęki, ale też dająca wiele powodów do uśmiechu. Bohaterowie potrafią być zabawni, elokwentni i nieszablonowi. Czasem dobrze jest być kiepską z matmy, mieć uroczy kosmyk, który opada na twarz, hodowlę fasoli poddomem i nieznośne rodzeństwo. Wszystko to może być wstępem do dobrego i prawdziwego życia. Bo czy kapelusz muzycznej gwiazdy rzucony z estrady może odmienić los?
Wątpliwe. Wełniana, czerwona czapka niejakiego Janka Muzykanta – na pewno!

fragment recenzji Agnieszki Hałubiec z Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Opolu