Wdowie wzgórze

To słodko-gorzka historia o ludzkiej pamięci, młodości dającej źródło siły na starość, wierności marzeniom i miłości, nie zawsze łatwej, niestereotypowej, przenikającej każdą stronę tej niezwykłej książki. To historia szalona, tocząca się na pograniczu snu i jawy, którą budują w różnym stopniu przeszłość i teraźniejszość, dziejąca się w świecie, gdzie umarli nie sa naprawdę umarli, gdzie starość bywa bardziej spełniona niż młodość (...)
To opowieść o przebaczeniu i nadziei, o człowieczeństwie każącym zapomnieć o wszelkiej odmienności, wystawianym na próbę i wychodzącym z niej zwycięsko.
Katarzyna Ryrych, pisarka niewidzialna, unikająca wywiadów, dziennikarzy i łowców sensacji napisała książkę niezwykłą. Książkę, która zmienia całkowicie pojęcie „literatury kobiecej”, koronkowo-baśniową historię z pogranicza realizmu magicznego, książkę, która obowiązkowo powinna znaleźć się na półce każdej nietuzinkowej Czytelniczki.

Jan Błoński

Naszymi głównymi bohaterkami są Franciszka, Henryka, Salomea i Giena. Z początku tylko obserwujemy ich życie, poznajemy ich specyficzne charaktery, a dopiero z czasem dowiadujemy się że ich historie są o wiele głębsze niż mogłoby się nam wydawać. Imponująca jest siła witalna postaci, które przedstawione w obliczu życiowych kryzysów, bo do takich możemy zaliczyć śmierć męża, nie poddały się i ruszyły do przodu.

 

"Wdowie wzgórze" to opowieść o przemijaniu, o radzeniu sobie ze stratą, ale również o miłości i marzeniach. Akcja toczy się w różnych okresach czasu, bo czytelnik zwiedza także przeszłość bohaterek. W pewnym momencie historie mieszają się ze sobą i przenikają się. Dostrzegamy coraz więcej powiązań między losami poszczególnych bohaterów.

fragment recenzji Bookparadise.pl